Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2014

ΗΛΙΑΣ ΧΑΛΙΓΙΑΝΝΗΣ: ''Η «κορυφή» σχεδιάζει. Η «βάση» εμπνέει;''

Για ακόμα μία φορά, χύθηκε αρκετό μελάνι μετά από Γενική Συνέλευση του δευτεροβάθμιου συλλογικού μας οργάνου, η οποία ήταν και η πρώτη μετά την εκλογή του νέου προεδρείου. Μπορεί βέβαια να μη χαρακτηρίστηκε από έντονο συνδικαλιστικό ενδιαφέρον, ωστόσο η δημιουργία και η λειτουργία της ΕΤΕΣΤΑ ήταν αρκετή για να συντηρήσει το κλίμα εσωστρέφειας και δυσπιστίας αρκετών συναδέλφων προς αυτήν.
Παρ’ όλ’ αυτά...το ντεμπούτο του νέου προεδρείου δεν υπήρξε το ίδιο «συναρπαστικό» ως θέαμα – πράγμα το οποίο δυσαρέστησε ορισμένους – σύμφωνα με τα όσα προηγήθηκαν πριν την ανάδειξή του. Η έλλειψη παραταξιακής αντιπαράθεσης καθώς και οι μη σθεναροί διαξιφισμοί, δεν ικανοποίησαν στο ελάχιστο, ούτε το διψασμένο για αντιπολιτευτική κριτική blog, γι' αυτό και περιορίστηκε στο σχολιασμό της “βιτρίνας” της ΓΣ. Δεν ακολούθησαν ανυπόστατα, επικριτικά και μίζερα λιβελλογραφήματα αφελών κονδυλοφόρων, όπως αυτά που προηγήθηκαν της ανάδειξής του, και μάλιστα από συνδικαλιστές που δεν έφεραν τότε καν υποψηφιότητα για κάποιο αξίωμα. Θα ήθελα όμως να σταθώ στην ουσία και όχι στη βιτρίνα που αδικαιολόγητα κάποιοι εξακολουθούν να θέλουν να βλέπουν.



Αυτό που επιτυχώς παρουσίασε ο Πρόεδρος του ΠΦΣ και που λίγοι από τους παρευρισκομένους και ακροατές της ΓΣ εμπέδωσαν, είναι ότι η εξουσία τελικά πρέπει να είναι περιορισμένη και διαχωρισμένη, προκειμένου κανείς να μην μπορεί να τη διαθέτει με τρόπο αυθαίρετο και ανεξέλεγκτο. Μία εξουσία που θα πρέπει να δρα χωρίς να εξαναγκάζεται στο σύνολό της από το υπάρχον κομματικο-πολιτικό σύστημα και που με τη σειρά της, δε θα εξαναγκάζει η ίδια έναν ολόκληρο κλάδο να πράττει σύμφωνα με τα βαθύτερα κίνητρα της.

Σκοπός του νέου Προεδρείου του Πανελληνίου Φαρμακευτικού Συλλόγου είναι αρχικά η συμφιλίωση της αποκομμένης και διασπασμένης μέχρι σήμερα «βάσης» με τη συνδικαλιστική «κορυφή», μέσα από την αξιολόγηση πραγμάτων αλλά και συνειδήσεων. Ασφαλώς και η αποδοχή μίας «αναπόφευκτης» πραγματικότητας, όπως αυτή παρουσιάστηκε στο παρελθόν, δεν μας άξιζε ως κλάδος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε φέρουμε ευθύνη για αυτήν. Αυτά έχουν χιλιοειπωθεί. Η ενδυνάμωση όμως αυτής της σχέσης, μπορεί να προσφέρει και πάλι την επίγνωση των δυνατοτήτων και των περιθωρίων δράσης, σε κάθε δεδομένη στιγμή.

Ως προεδρείο οφείλουμε να προετοιμάσουμε ένα αγωνιστικό πλέγμα στο οποίο θα συνεισφέρουν και θα συμμετέχουν με ιδέες, απόψεις, δεσμεύσεις και δράσεις όλα τα μέλη των τοπικών συλλόγων. Αρκεί να πιστέψουμε οτι πάντοτε η υποχώρηση υπέρ των αδυνάτων λειτουργεί προς όφελος του συνόλου. Είτε αυτό ερμηνεύεται ως ωράριο λειτουργίας είτε ως καθεστώς πολυιδιοκτησίας φαρμακείων, είτε ως οποιαδήποτε άλλης μορφής θεσμική εκτροπή εξυπηρετείται μέσα από την ατελέσφορη όπως αποδεικνύεται, διόγκωση της οικονομικής διαστρωμάτωσης, για λογαριασμό ολίγων.

Σε αυτό το σημείο, οι αρχές και οι αξίες που δημιούργησαν την Πανελλήνια Φαρμακευτική Συμμαχία έρχονται να εγκολπώσουν όλες τις φωνές αγανάκτησης, απέναντι στην ασυδοσία μίας κυβερνητικής πολιτικής η οποία υιοθέτησε ως εθνική λύτρωση μία «εργαλειοθήκη», βαφτίζοντας με κριτήρια ανταγωνισμού ωφέλιμη για τη δημόσια υγεία, μία μορφή ιδιάζοντος καννιβαλισμού, που νομοτελειακά οδήγησε στη θεσμική αποσάρθρωση και τον οικονομικό αποκεφαλισμό, το πειραματόζωου που λέγεται μικρομεσαίο ελληνικό φαρμακείο.

Πριν λίγα χρόνια όμως, κάποιοι λίγοι «απροσάρμοστοι», «φανατικοί», «αυτοκαταστροφικοί» συνδικαλιστές που διακατέχονταν από ρομαντικό ντελίριο, έχοντες άγνοια κινδύνου, πρωτοστατούσαν στην ανάγκη της συνέχισης ενός αγώνα που έκρινε όχι μόνο το μέλλον του επαγγέλματος αλλά και την ίδια μας την επιβίωση. Αυτούς τους χαρακτηρισμούς μας απέδωσαν αυτοί οι οποίοι δυστυχώς δεν κατάλαβαν ότι κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης, έχει εξίσου μεγάλη σημασία τόσο ο βαθμός κριτικής ικανότητας, όσο και ο αυθορμητισμός, η ζωντανή δύναμη, η πίστη και το ενεργό πνεύμα πάλης.

Δεδομένου ότι στην πλειοψηφία της, η διοίκηση έχει αντιληφθεί πλέον πως ένωση χωρίς ενότητα δεν υπάρχει, είναι καιρός να επαναπροσδιορίσει η βάση, το λόγο και το σκοπό των προσδοκιών της από την αλλαγή προσώπων. Αυτό που η ίδια χαρακτήρισε πριν λίγο καιρό...ανατροπή. Σίγουρα, ο νέος ΠΦΣ ήρθε για να σχεδιάσει μία νέα προοπτική συνδικαλιστικής τακτικής με σκοπό τη βιωσιμότητα του ελληνικού φαρμακείου σε επίπεδο διεκδικήσεων.

Αρκεί φυσικά η βάση, να μην παραμείνει πεισματικά αδιάφορη μπροστά στην εξέλιξη μία οδυνηρής πραγματικότητας και να τολμήσει να εμπιστευτεί αλλά και να εμπνεύσει. Γιατί αν δεν γίνει κάτι τέτοιο, δυστυχώς η νέα πραγματικότητα δε θα λειτουργήσει ούτε προς όφελος των άπληστων και δυνατών οικονομικά φαρμακοποιών. Αντιθέτως, θα εξυπηρετήσει αυτούς που θα έρθουν όχι μόνο να λεηλατήσουν αλλά και να πραγματοποιήσουν με μεγάλη ευκολία, τα απατηλά - όπως θα αποδειχθεί - όνειρα όσων πίστευαν ότι οι μικροί θα πρέπει να αραιώνουν για να εξουσιάσουν οι ίδιοι.


Χαλιγιάννης Ηλίας

Ταμίας ΠΦΣ